Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne w Warszawie - seminarium duchowne Kościoła rzymskokatolickiego kształcące księży dla Archidiecezji Warszawskiej, zlokalizowane w dawnym klasztorze karmelitów przy ul. Krakowskie Przedmieście 52/54.
Historia[]
Początki seminarium warszawskiego sięgają XVI wieku i okresu Soboru Trydenckiego, który w jednym ze swoich dokumentów, określił nowe zasady kształcenia księży na potrzeby diecezji, które od tego momentu miało się odbywać w specjalnie do tego przystosowanych instytucjach, zwanych Seminariami. W Warszawie pierwsze takie seminarium powstało w roku 1678 i było prowadzone przez księży misjonarzy. Niestety na przestrzeni czasu, głównie w związku z problemami prawnymi oraz w wyniku otwarcia w mieście drugiego seminarium, instytut księży misjonarzy przestał istnieć.
Inicjatorem założenia w stolicy drugiego seminarium był dziekan ówczesnej kapituły warszawskiej i późniejszy arcybiskup lwowski Mikołaj Popławski. 13 kwietnia 1682 na posiedzeniu kapituły kolegiackiej podjęto uchwałę o fundacji w mieście drugiego seminarium. Klerycy mieli zgodnie z decyzją kapituły, pobierać naukę w kolegium jezuickim, ale już w roku 1685 pieczę nad formacja kleryków przejęli tzw. „księża komuniści”. Dekret kapituły nabrał pełnej mocy prawnej, gdy potwierdzenie tej decyzji podpisał biskup poznański Stefan Wierzbowski w dniu 12 stycznia 1684 roku. Od tego momentu można mówić o istnieniu seminarium warszawskiego, którego dzisiejsze Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne jest kontynuatorem.
.jpg){kind=link}
Klerycy WMSD w czasie niedzielnej komplety
Koleje losu tejże instytucji przebiegały różnie. W wieku XVIII, seminarium staraniem biskupa poznańskiego Teodora Czartoryskiego, otrzymało nowo wybudowany budynek przy ulicy Świętojańskiej na Starym Mieście, tuż obok ówczesnej kolegiaty warszawskiej. W ciągu późniejszej swojej historii, seminarium lokowane było jeszcze w kilku innych budynkach w mieście. Wiek XIX był czasem ciężkich prób. Wojny napoleońskie spowodowały liczne zniszczenia w stolicy, których nie uniknęło także seminarium. Okres Królestwa Polskiego (1815-1830) był czasem względnej stabilizacji i naprawiania wojennych strat. Ważną zmianą w tym okresie, było objęcie stanowiska rektora przez księdza Benedykta Wyszyńskiego w roku 1845. Od tego momentu to kler diecezji warszawskiej przejął prowadzenie seminarium. Niestety dwa powstania narodowe (z lat 1830-1831 oraz 1863-1864) spowodowały zwrócenie się ostrza carskich represji również w stronę seminarium, które jako instytucja kształcąca księży katolickich (licznie wspierających powstańców), stało się obiektem szykan oraz inwigilacji prowadzonych przez carską policje. W roku 1867, w wyniku kasaty wszystkich zakonów w Królestwie Polskim, seminarium zostało przeniesione do pokarmelickiego klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu 52/54, gdzie z drobnymi przerwami (lata 1988-2000) mieści się po dziś dzień. Wiek XX okazał się czasem największych prób. Dynamiczny rozwój seminarium po roku 1919 został przerwany II wojną światową, a następnie okresem władzy komunistycznej, która wszelkimi metodami starała się utrudnić życie seminarium, zarówno na płaszczyźnie prawnej, przez uniemożliwianie klerykom zdobywania państwowych stopni naukowych oraz powoływanie kleryków do wojska, bądź na drodze inwigilacji życia wewnętrznego seminarium i prywatnego życia samych kleryków. Po roku 1989 seminarium zostały przywrócone wszelkie odmawiane mu wcześniej prawa państwowe oraz swoboda życia wewnętrznego.
Jeden z tarasów ogrodu seminaryjnego
W ciągu ponad 300 lat istnienia (co czyni seminarium najstarszą instytucją kształcenia w Warszawie) seminarium dało Kościołowi w Polsce 5 błogosławionych (męczennicy okresu II wojny światowej: ks. M. Oziębłowski, ks. M. Woźniak, ks. E. Detkens, ks. Z. Sajna, ks. R. Archutowski - rektor okresu wojny, wszyscy beatyfikowani w roku 1999 przez papieża Jana Pawła II podczas pielgrzymki do Polski) oraz Sługę Bożego ks. J. Popiełuszkę, a także kilku biskupów (w tym jednego kardynała, Aleksandra Kakowskiego, który w latach 1898-1910 był rektorem seminarium). W ciągu tych 300 lat, seminarium było kierowane prze 44 rektorów. Obecnie obowiązki rektora pełni ksiądz dr Wojciech Bartkowicz.
Seminarium znane jest także ze swego pięknego ogrodu stworzonego na podstawie niezrealizowanych planów z końca XVII wieku.