Ulica Tadeusza Czackiego (dawniej także Włodzimierska) – ulica w Śródmieściu położona między ulicą Świętokrzyską a ulicą Romualda Traugutta, o długości niespełna 300 metrów. Jedyną, poza wymienionymi, ulicą odchodzącą od Czackiego jest ulica Dowcip.
Ulica została wytyczona w 1866 roku na gruntach należących do księży misjonarzy z kościoła św. Krzyża i początkowo nazywała się Włodzimierska, dla upamiętnienia rosyjskiego średniowiecznego władcy, Włodzimierza I Wielkiego. Wkrótce została zabudowana nowoczesnymi kamienicami oraz gmachami użytkowymi, mieszkało tu wielu przedstawicieli ówczesnej burżuazji. 26 października 1916 roku[1] jej patronem został Tadeusz Czacki, działacz oświatowy i gospodarczy, pedagog, historyk, współzałożyciel Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Zabudowa ulicy uległa zniszczeniu najpierw w 1939 roku, a potem podczas powstania warszawskiego – szczególnie podczas walk o ulicę 8 i 9 września. Wkrótce większość wypalonych budynków została rozebrana, odrestaurowano jedynie budynki Stowarzyszenia Techników oraz Towarzystwa Kredytowego Miejskiego, reszta ulicy została natomiast zabudowana nowymi gmachami.
Przy ulicy Czackiego znajdują się następujące obiekty:
- ul. Czackiego 3/5 – Kamienica Stowarzyszenia Techników
- ul. Czackiego 7/9/11 – Biurowiec Polimex Cekop, w nim Biuro Radcy Handlowego Ambasady Szwecji
- ul. Czackiego 15/17 – Biurowiec
- ul. Czackiego 19 – Współczesny budynek, w jego przyziemiu użyto murów przedwojennej kamienicy nr 19
- ul. Czackiego 21/23/25 – Kamienica Towarzystwa Kredytowego Miejskiego
Ciekawostką jest fakt, że w nieistniejącej dziś kamienicy nr 6 na przełomie XIX i XX wieku swoje eksperymenty parapsychologiczne przeprowadzał doktor Julian Ochoronowicz. Podczas eksperymentów Bolesław Prus słyszał ponoć dziwne klaskanie, malarz Henryk Siemiradzki widział lewitującego medium, a historyk Aleksander Kraushar widział unoszący się stół.[2]