Pola Gojawiczyńska
Pola Gojawiczyńska, właśc. Apolonia Gojawiczyńska (ur. 1 kwietnia 1896 r. w Warszawie, zm. 29 marca 1963 r., tamże) – polska pisarka i nowelistka.
Urodziła się w Warszawie w rodzinie rzemieślniczej. Była córką Anastazji z Krawczyków i Jana Koźniewskiego, stolarza, który prowadził warsztat przy ulicy Nowolipki. Uczyła się w szkole powszechnej, jednak w 1905 r. po strajku szkolnym została wydalona, później naukę pobierała na kompletach, na pensji, wreszcie rozpoczęła kursy dla wychowawczyń w ochronce (przedszkolu), nie zdobyła żadnego zawodu. W okresie młodzieńczym dorabiała jako przedszkolanka i bibliotekarka np. w 1915 roku uczyła w szkole powszechnej w Dworku Grochowskim – w tym czasie powstawały pierwsze amatorskie utwory.
Od 1932 roku współpracowała z Gazetą Polską. W czasie okupacji więziona była na Pawiaku. Dwukrotnie, 1935 i 1949, otrzymała nagrodę literacką miasta Warszawy. Twórczość Gojawiczyńskiej należy do czołowych osiągnięć humanitarnego, społeczno-obyczajowego nurtu w polskiej prozie międzywojennej; wykazuje dobrą znajomość środowisk robotniczych i drobnomieszczańskich, wnikliwość charakterystyki psychologicznej, umiejętności realistycznego, a zarazem nacechowanego dyskretnym liryzmem odtwarzania atmosfery codziennego życia. Jej najbardziej znane utwory to Dziewczęta z Nowolipek i Rajska jabłoń.
Pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim. Jednej z ulic Żoliborza nadano imię Poli Gojawiczyńskiej. Na domu przy Brzozowej 6/8, gdzie mieszkała, znajduje się pamiątkowa tablica.