Projekt WARSZAWIAK - Felek Zdankiewicz Official
"Ballada o Felku Zdankiewiczu" w wykonaniu Projektu Warszawiak
Felek Zdankiewicz (ur. 1856?; zm. ?) – bohater popularnej ballady podwórzowej, miejska legenda, "król złodziei warszawskich". Jego życiorys jest przedmiotem wielu spekulacji, najczęściej podawana wersja opiera się na wspomnieniach, które w latach 20. XX wieku opowiadał w podmiejskich "spelunach".
Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Jego ojciec był ślusarzem w zakładach Lilpopa, matka prowadziła sklep w rodzinnej kamienicy przy ul. Książęcej. Miał brata, Michała. Jako gimnazjalista, na wagarach w Łazienkach poznał dwóch złodziei, braci Zielińszczaków. Urzeczony malowniczą wizją złodziejskiego życia zamieszkał wraz z nimi w domu przy ul. Dobrej 10 i podjął naukę na kieszonkowca. Pierwszej samodzielnej kradzieży dokonał na staruszce w kościele św. Krzyża. Wychowany w uczciwej, patriotycznej rodzinie, początkowo miał wyrzuty sumienia, bał się jednak wracać do domu. Popadając w coraz większy konflikt z prawem, zerwał kontakty z rodziną. Na jednym ze złodziejskich balów na Mariensztacie poznał swoją kochankę, Marię. Miał z nią syna.
Wcielony do carskiej armii, szybko zatęsknił za konkubiną i domem (od tego momentu jego losy opisują różne wersje ballady). Zdezerterował z garnizonu stacjonującego w Cytadeli Warszawskiej, po czym skrył się u Mańki. Ta jednak prawdopodobnie znalazła sobie nowego kochanka i szybko wydała Zdankiewicza władzom. Udało mu się zbiec z więzienia, ale morderstwo dwóch "klawiszy" spowodowało podniesienie alarmu w całym mieście. Ponownie schwytany, został skazany na dożywotnią katorgę w Sachalinie. Udało mu się uzyskać zmniejszenie kary do 12 lat.
Po I wojnie światowej był już w Warszawie. W 1929 prawdopodobnie skazano na go dożywocie za rabunkowe morderstwo owocarki z ul. Tamka. W spisanych nieco później wspomnieniach głęboko żałował przestępczego życia.
"Ballada o Felku Zdankiewiczu", po raz pierwszy zapisaną w 1901 roku, znana jest głównie z wykonania Stanisława Grzesiuka.