Pomnik Ignacego Jana Paderewskiego stoi naprzeciwko wejścia głównego (od strony Alei Ujazdowskich) do Parku Ujazdowskiego. Autorem rzeźby jest Michał Kamieński.
Historia[]
Inicjatywa postawienia pomnika Ignacemu J. Paderewskiemu sięga 1937 roku. Miał on stanąć w parku jego imienia (dziś Skaryszewskim). Wśród osób starających się o to byli m.in. cukiernik Jan Wedel i ówczesny dyrektor cmentarza bródnowskiego Władysław Gajkowski.
Projekt został wykonany przez Michała Kamieńskiego, a odlew w Odlewni Metali Półszlachetnych przy ulicy Solec 83. Odsłonięcie zaplanowano na wrzesień 1939 roku, jednak z powodu wybuchu II wojny światowej do tego nie doszło.
Pomnik miał zostać przetopiony, jednak właściciele odlewni podzielili go na części i zakopali je na terenie przedsiębiorstwa. W 1942 r. na wozie z sianem, przetransportowano rzeźbę na Cmentarz Bródnowski, gdzie najpierw w szopie, a później w garażu przetrwała do końca wojny.
Po wojnie pomnikiem zajął się na jakiś czas jeden z inicjatorów jego postawienia Władysław Gajkowski, przenosząc go na posesję swojego zięcia. W 1956 pomnik przeniesiono do podziemi Muzeum Historycznego m. st. Warszawy, a później na ul. Hożą 55 do dawnej Odlewni Braci Łopieńskich. Tam została odświeżona, ale na jej ekspozycję trzeba było jeszcze zaczekać. W 1977 stanęła tymczasowo na wewnętrznym dziedzińcu Muzeum Narodowego. Wreszcie wybrano okolice Pałacu Ostrogskich i ówczesnej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej przy ul. Okólnik i 16 września 1978 dokonano tam uroczystego odsłonięcia.
W 1985 zdecydowano się przestawić pomnik do Parku Ujazdowskiego na jego obecne miejsce. W parku Skaryszewskim, do którego był pierwotnie przeznaczony, stanęło ostatecznie jedynie popiersie.
Wygląd[]
Pomnik jest odlany z brązu i umieszczony na niewielkim cokole przedstawia zamyślonego artystę siedzącego w fotelu, ze złożonymi na kolanach rękami. Całość mierzy około 2,5 metra. Napisy na pomniku:
- na cokole - Ignacy Paderewski 1860-1941
- na podstawie cokołu - Rzeźba artysty Michała Kamieńskiego ofiarowana Warszawie przez Władysława Gajkowskiego i Jana Wedla w roku 1939. Przetrwała II wojnę światową ukryta na cmentarzu Bródno z pomocą woźniców cmentarnych ojca i syna Piecyków. Świadczy o upartej i skutecznej walce Polaków o trwałość kultury narodowej.