Pałac Branickich Większy – nieistniejący pałac, który znajdował się przy ulicy Nowy Świat 69, na tyłach Domu Interesów Andrzeja Zamoyskiego.
Jeszcze w I połowie XVII wieku powstał w tym miejscu murowany dwór cześnika warszawskiego Piotrowskiego, a pod koniec wieku stał tutaj pałac kanclerza wielkiego koronnego Jana Wielopolskiego i jego żony Marii Anny de Grange d’Arquien, który powstał zapewne w miejscu wcześniejszego dworu. W I połowie XVIII wieku pałac stał się własnością hetmana polnego Jana Klemensa Branickiego, a potem hetmana wielkiego koronnego, Franciszka Ksawerego Branickiego. W połowie XVIII wieku pałac został rozbudowany, powstał też tzw. pałac Branickich „Mniejszy” od południowej strony.
W latach 1773-1780 pałac został rozbudowany według projektu Szymona Bogumiła Zuga stając się rezydencją wczesnoklasycystyczną z reprezentacyjną salą balową. W latach 1815-1830 rezydował tu carski komisarz Nikołaj Nowosilcow. W 1838 roku właścicielem pałacu stał się Andrzej Artur Zamoyski, z którego inicjatywy w latach 1843-1846 wybudowano na pałacowym dziedzińcu kamienicę dochodową. W okresie międzywojennym w pałacu mieściło się Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Pałac został zniszczony podczas II wojny światowej, szczególnie podczas powstania warszawskiego – powstańcy zdobyli obiekt 23 sierpnia, a opuścili 8 września. Po wojnie go nie odbudowano.