Las Bielański

Las Bielański

Obszar MSI Las Bielański

Rezerwat przyrody Las Bielański

Kościół w Lesie Bielańskim

Ulica Dewajtis przecinająca Las Bielański

Zabytkowe ujęcie wody obudowane przez studentów Instytutu Agronomicznego

Wentylator kolektora ściekowego

Las Bielański – las położony na terenie obszaru Miejskiego Systemu Informacji o tej samej nazwie.

Las

Las Bielański zwany jest także Laskiem Bielańskim, inna, mało popularna wśród mieszkańców Warszawy nazwa to Las Bielany. Ogólna powierzchnia Lasu to 151,82 ha. Przez jego środek przebiega ulica Dewajtis dzieląc Las na dwie części.

Na terenie historycznej części Lasu Bielańskiego w roku 1973 powołano Rezerwat przyrody Las Bielański. Jest on pozostałością po Puszczy Mazowieckiej. W marcu 2011 roku wyznaczono obszar Natura 2000 PLH140041 „Las Bielański”. Powierzchnia

• całkowita Lasu Bielańskiego – 151,82 ha;
• rezerwatu – 132,5915 ha;
• obszaru Natura 2000 PLH140041 „Las Bielański” – 129,84 ha.

Historia

Pierwotnie Las Bielański był fragmentem ogromnej Puszczy Mazowieckiej. Pierwsze osadnictwo na tym terenie pojawiło się około XV wieku pod postacią wsi Polków, która była najpierw wsią książęcą, a potem królewską. W 1639 na wzgórzu w pobliżu wsi założono erem kamedulski, a w 1669 roku ukończono budowę kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. W czasie zaborów w północnej części lasu mieściło się osiedle carskich żołnierzy. Dziś na jego miejscu rośnie osiemdziesięcioletni las robiniowy.

W XIX wieku las zyskał ważną funkcję rekreacyjną dla mieszkańców Warszawy. W 1929 roku na jego skraju powstała Akademia Wychowania Fizycznego. Po II wojnie światowej, w 1951 r., część Lasu na północ od ul. Dewajtis znalazła się w granicach administracyjnych Warszawy. W 1949 Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy powołało w Lesie Bielańskim Park Kultury ze znaną wówczas karuzelą. Ze względu na niszczenie środowiska naturalnego na terenie lasu w 1973 roku podjęto decyzję o likwidacji Parku Kultury i utworzeniu tutaj rezerwatu. Mimo zarządzenia ministra leśnictwa i przemysłu drzewnego nakazującego likwidację Parku Kultury do końca roku 1974, jego działalność trwała do października 1986 r.

Rezerwat

Głównym celem rezerwatu jest ochrona fragmentu Puszczy Mazowieckiej, a także próba doprowadzenia drzewostanu do postaci naturalnej sprzed okresu, gdy oddziaływało na nie wielkie miasto. Dokonuje się tego poprzez usuwanie roślin obcych dla Puszczy Mazowieckiej, takich jak robinie czy dąb czerwony.

Rezerwat „Las Bielański” został udostępniony społeczeństwu na mocy Zarządzenia Nr 43 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2016 r. w sprawie wyznaczenia szlaków na terenie rezerwatu przyrody „Las Bielański”.

W rezerwacie wyznaczono szlaki piesze i pieszo-rowerowe (na których pierwszeństwo mają piesi). Ruch pieszy i rowerowy może odbywać się wyłącznie po wyznaczonych szlakach. Nie dopuszcza się ruchu rowerowego na szlakach pieszych, tak jak ma to miejsce np. w Kampinoskim Parku Narodowym.

Na terenie rezerwatu nie wyznaczono miejsc wprowadzania psów ani miejsc i obszarów udostępnionych dla celów sportowych i rekreacyjnych, w tym jazdy konnej.

Na całej długości ul. Dewajtis wprowadzono zakaz zatrzymywania się (B-36).

Plan ochrony rezerwatu ustanowiono na 20 lat Zarządzeniem Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia 22 września 2016 r., publikowanym w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego, poz. 8575

Walory przyrodnicze

Las Bielański ma urozmaiconą rzeźbę terenu, schodzącą powoli w kierunku Wisły. Wyróżnia się w nim 4 tarasy obniżające się w kierunku rzeki. Najwyżej położony fragment to taras wysoczyzny polodowcowej, zwany tarasem bielańskim, porośnięty grądem wysokim. Taras bielański przecięty jest dwiema dolinami: Doliną Potoku Bielańskiego, który dziś jest ciekiem okresowym, oraz Doliną Martwą łączącą jar erozyjny w północnej części Lasu z Doliną Potoku Bielańskiego. Taras bielański znajdujący się około 20 metrów nad poziomem Wisły kończy się skarpą przy Wisłostradzie.

Poniżej znajdują się tarasy pradoliny Wisły. Najwyższy z nich to taras wydmowy, pokryty niegdyś ruchomymi wydmami, które z czasem zarosły roślinnością. Dominującym gatunkiem drzew w tym drzewostanie jest sosna. Niżej znajduje się taras nadzalewowy (praski), porośnięty grądem niskim. Najbliżej koryta Wisły mieści się taras zalewowy, porośnięty lasem łęgowym z wiązami, olchami i jesionami. Przez taras zalewowy przepływa rzeczka Rudawka, która dawniej miała swe źródła w Lasku na Kole. Obecnie płynie uregulowanym korytem.

Przez rezerwat biegnie ścieżka przyrodnicza składająca się z 12 przystanków.

Obszar MSI

Obszar Miejskiego Systemu Informacji Las Bielański ograniczony jest ulicami Gwiaździstą, Podleśną, Marymoncką i Prozy oraz granicą dzielnicy Bielany biegnącej wzdłuż nurtu Wisły między ul. Prozy i ul. Gwiaździstą. W skład obszaru wchodzą:

• Las Bielański, rezerwat Las Bielański,
• Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego,
• Cmentarz Żołnierzy Włoskich,
• Fort I Bielany,
• Osiedle mieszkaniowe przy ulicy Podleśnej (północna strona ulicy),
• Ośrodek sportowy „Hutnik”,
• Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Linki zewnętrzne

• Uroczysko Las Bielański w Warszawie
• O Lesie Bielańskim na stronie Lasów Miejskich-Warszawa