Adam Biedroń-Kalinowski (ur. 13 sierpnia 1898 w Krakowie; zm. w listopadzie 1970 w Łodzi) – komendant Warszawskiej Straży Ogniowej w latach 1941-1944.
W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich, był oficerem rezerwy Wojska Polskiego jako porucznik piechoty. W 1922 roku podjął służbę w Ochotniczej Straży Pożarnej w Radomsku, jako zastępca naczelnika. Od lipca 1924 roku do końca maja 1933 roku był inspektorem pożarnictwa w Związku Straży Pożarnych województwa krakowskiego. Wówczas przy Zarządzie Głównym Związku powołano komisję techniczną, która podjęła trud stałego podwyższania sprawności bojowej straży i ujednolicania sprzętu bojowego. Straże pożarne były bowiem wyposażone w sprzęt różnej produkcji, często stary i wyeksploatowany. Związek podjął działania zmierzające do jego normalizacji – rozpoczęła się mozolna praca nad kształtowaniem nowego oblicza polskiego pożarnictwa. Przez kilkanaście lat swej działalności stworzył podstawy równomiernego rozwoju. Województwo krakowskie reprezentowała kilkuosobowa delegacja, na czele której stali Wiceprezes Związku Straży Pożarnych Jan Kuc i inspektor pożarnictwa Adam Biedroń Kalinowski.
Następnie do listopada 1937 roku był kierownikiem Wydziału Inspekcyjno-Wyszkoleniowego Związku Straży Pożarnych RP w Warszawie, a w latach 1937–1939 był komendantem Ochotniczej Straży Pożarnej w Łodzi. W okresie międzywojennym odbył liczne praktyki w europejskich strażach pożarnych m.in. w Austrii (Zawodowa Straż Pożarna w Wiedniu). Dnia 6 września 1939 roku otrzymał rozkaz wyjazdu do Warszawy wraz z częścią załogi Łódzkiej Ochotniczej Straży Pożarnej, pełniącej służbę w pogotowiach zawodowych tej straży. Po włączeniu łódzkich strażaków do Warszawskiej Straży Ogniowej wyjechał służbowo do Łucka (woj. wołyńskie), a po rozpoczęciu 17 września inwazji sowieckiej udał się do Białegostoku, gdzie rozpoczął służbę w tamtejszej komendzie straży, czyli Sowieckiej Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnej. Od grudnia 1939 roku pełni funkcję instruktora rejonowego straży pożarnych w Brzesku (woj. krakowskie).
W czerwcu 1940 roku Kierownik Techniczny Pożarnictwa, płk. poż. Jerzy Ligocki, wyznaczył go na stanowisko komendanta nowo tworzonej Centralnej Szkoły Pożarniczej w Warszawie, którą organizował i kierował do początku 1941 roku, następnie w latach 1941–1944 był komendantem Warszawskiej Straży Ogniowej, pełniąc jednocześnie funkcję instruktora pożarniczego na m.st. Warszawę, od czerwca 1940 roku do 31 marca 1944 roku. W latach 1945-1950 podpułkownik pożarnictwa był zatrudniony na stanowisku komendanta Zawodowej Straży Pożarnej w Łodzi, równocześnie był inspektorem Grodzkiego Okręgu Wojewódzkiego Związku Straży Pożarnych RP w Łodzi, a w latach 1949–1950 kierował Centralnym Ośrodkiem Wyszkolenia Pożarniczego nr 2 w Łodzi, by powrócić na krótko do obowiązków komendanta łódzkiej komendy Straży Pożarnych. W latach 1950–1954 pracował w Komendzie Głównej Straży Pożarnej na stanowisku oficerskim oraz jako doradca komendanta głównego i członek sztabu KGSP. Prowadził też wykłady z taktyki pożarniczej w szkole pożarniczej na Żoliborzu.
Z powodu nieuzasadnionych zarzutów politycznych i zawodowych został zwolniony z pracy w KGSP, do 1957 roku pracował jako referent ds. przeciwpożarowych w Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi. W 1957 roku ponownie podjął pracę w KGSP na stanowisku szefa Wydziału Szkolenia Zawodowego, które piastował do 10 października 1960 roku. W międzyczasie przez krótki okres w 1961 roku pełnił obowiązki komendanta Szkoły Podoficerów Pożarnictwa w Poznaniu. Potem do końca grudnia 1966 roku, tj. do czasu przejścia na emeryturę, pracował na stanowisku starszego oficera w KGSP. Odszedł na emeryturę w stopniu kapitana sztabu (pułkownika pożarnictwa).